Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/415

309

WOJTEK SKIBA

 LX.
 Były niczego te gorzelniczanki,
  Czy ekonomskie córy, zbyt nie pomnę;
 Co do figury, już-ci jak dwa dzbanki
  Greckiego kunstu; przytem bardzo skromne,
  Chociaż z pod rzęsy źrenice ogromne
 Takie ci w serce zapuszczały miecze,
  Że gdyby były twe zasady złomne,
 Byłbyś był musiał sobie rzec: człowiecze!
Patrz! wpadłeś aż po uszy — któż cię stąd wywlecze?!

 LXI.
 Lubiły bardzo grywać na gitarze —
  Był to instrument w owych czasach modny —
 I, co z tem zawsze zwykło chodzić w parze,
  Śpiewały przytem, choć nie zawsze zgodny
  Bywał ich akord... We wieczór, acz chłodny,
 Szły przede dworek i, zwracając oczy
  Ku księżycowi, jak gdyby był głodny,
 Hymn na wieczerzę słały mu uroczy,
A smętny, aż im samym nieraz łza się stoczy.

 LXII.
 Często bywało, matula przez okno,
  Gdy miesiąc skrył się i wieczór był dżdżysty,
 »Dziewczęta«, woła, »toć wam łby pomokną,
  Chyba was szatan opętał nieczysty,
  Żeby tak kusić«. One: »promienisty
 Tak nas opętał księżyc, co przyświeca,
  Do serc nam czułych lejąc zdrój srebrzysty,
 Tyś prozaiczna, on cię nie zachwyca
Lecz my, o mamo! tęsknim, tęsknim do księżyca«.

 LXIII.
 I tak tęskniły miesiąc za miesiącem,
  Aż po wsi całej baby w głos zapieją:
 »Dziwne się rzeczy działy już pod słońcem,