Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/417

311

WOJTEK SKIBA

  Na poły księżyc był obciął, w nadziemną
 Idąc pokutę, zwłaszcza, gdy rozwiane
Rozpoczną nucić trele wiotkie gorzelniane.

 LXVII.
 A zatem nie dziw, że te smutne tony
  W sentymentalnem ozwały się echu
 I w duchu chłopa. Ten duch, acz zbiedzony,
  Będzie to gładkim paniczom do śmiechu —
  Nie zawsze chrzęści, jak gdyby był w miechu,
 Często ma odgłos dźwięczny, jasny, równy,
  Często swawolny, bez obawy grzechu,
 A że dziś trochę był za tęsknomówny,
Gorzelniczanki winne, czy ekonomówny.

 LXVIII.
 Te siedmiorzędne moje bohaterki,
  Czując, że chłopskie wzdychania za płotem
 Nie są tęsknicą za kawałkiem szperki,
  Uznały nagle, że im serce młotem
  Podwójnym bije, raz za światłem złotem,
 A raz za Kubą; i chcąc rzecz tę sprzeczną
  Jakoś załatwić, osądziły lotem:
 Z nim razem można wejść na drogę mleczną
Marzenia i tak prześnić ach!... ach!... dobę wieczną.

 LXIX.
 Więc w stronę Kuby, co stał bezjęzyczny,
  Jak gdyby czegoś się bardzo zatrwożył,
 Wyjękną naraz: »chodź tu, chodź! nasz śliczny;
  Bodajeś z nami razem szczęścia dożył!«
  Z jękiem się akord, jak wulkan, nasrożył
 Lub jako morza bałwany spienione...
  Wtem znów im księżyc, wypłynąwszy, złożył
 Swe blade ręce na piersi wzburzone
I tony już spokojne zwrócił w Kuby stronę.