Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/427

321

WOJTEK SKIBA

  Z szelestem trawy lub z dźwiękiem nadziemnych
  Onych pieśniarzy, jak życie przyjemnych —
 O śmiechach wtedy zapomniał — jak życie,
  Ach! bez tej troski i bez plam tych ciemnych:
 »Kołysz się, trawko!« pocznie szeptać skrycie,
Lub »Kiedy ranne wstają« utopi w błękicie...

 XXIV.
 Tak przejdzie lato... Zimą, kiedy spadną
  Zaspy śnieżyste na uśpione łany;
 Gdy nade drogą topole pobladną
  I zżółkną liczne szmaragdów dywany,
  Gdy zmilknie ptasząt dźwięczny chór, rozgrany,
 Niby tysiączne na niebie kapele,
  Ojciec go nieraz bierze na »barany«
 I na pół drogi, co się śniegiem ściele,
Poniesie, »by też dziecku ulżyć małowiele...«

 XXV.
 Czasem po szkole, gdy się niebo schmurzy,
  Gdy się zbyt straszne sypią zawieruchy,
 Trudno do domu wracać w takiej burzy —
  Jeszczeby zbłądził w wieczór ciemny głuchy —
  W czas ten przy »krzyżu« nawet straszą duchy —,
 Więc na probostwo, jak się z bożym sługą
  Umówił ojciec. Tu, między pastuchy,
 W czeladnej, łyknie łyżkę jedną, drugą,
A potem do owczarni, przespać nockę długą...

 XXVI.
 Nie będę zacnych czytelników nudził
  Nazbyt szerokim, rozwlekłym wywodem,
 Jak się nad książką mój bohater trudził,
  Walcząc w izdebce z półmrokiem i chłodem:
  Kiedy sen spłynie słodkim, lepkim miodem
 Na spracowane, wybiedzone kmiecie,