Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/431

315

WOJTEK SKIBA

  Nie córze morskiej, bóstwu niewinnemu,
 Ale z systemem, co jest bardzo szczery,
Składacie hołd tiurniurze ulicznej Wenery!

 XXXVII.
 Ale nie sądźcie, że i mój bohater
  Marzył o cudu z srebrnych pian porodzie...
 Nie! wówczas jeszcze ów miłosny krater,
  Co młode serca rwie, pali i bodzie
  Piekącą lawą, że tam już o wodzie
 Ani pomyśleć — ratunek daremny! —
  Nie miał w nim Etny. O głodzie i chłodzie
 O atomicznej styczności wzajemnej
Nie czytał Arystypa teoryi przyjemnej...

 XXXVIII.
 Arystyp!... Boże!... Lubię filozofy
  I tych pieśniarzy, co z babska nie płaczą,
 Lecz z życia śliczne układają strofy,
  Namiętne, zdrowe, wyblakłą rozpaczą
  Nie zaprawione — bachantki, co skaczą,
 Wpół pijanego czcząc Dyonizosa;
  Strofy, co mlekiem i miodem nas raczą,
 A tak się błyszczą, jak tysiączna rosa
Na polach, gdy się w słońce przystroją niebiosa...

 XXXIX.
 Lecz może znowu powód do obruszeń
  Na tę »moralność materyalistyczną«,
 Która »ślizkością wężowych pokuszeń«
  Żądzę nam w łonie obudza dziedziczną,
  Tę chuć zwierzęcą, hydrę stujęzyczną,
 Wyciągającą lubieżne języki
  Po oną słodycz, po tę krasę śliczną
 Niedozwolonych owoców, że krzyki
Tu płone wszelkiej »czystszej, duchowej« etyki...