Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/433

327

WOJTEK SKIBA

  Płomienne skrzydeł swych roztoczył pierze!
  O ty posępnych cierpień bohaterze,
 Wyrosły z wnętrza rozdartego ducha,
  Anhelli! blady, jak śnieżyste leże
 Onych skazańców, zrozpaczon, jak głucha
Głąb kopalń, gdzie młot tylko brzmi i szczęk łańcucha!«

 XLIV.
 To znów marmury dziejowego dłuta
  I niedościgłe twory wyobraźni,
 Które tworzyła, nieraz jadem truta,
  A jednak zdrowa — jadem łez i kaźni,
  W całość się w bratniej zlewały przyjaźni,
 Prawda, z początku mglistą i niepewną,
  Ale z dniem każdym patrzącą wyraźniéj
 Natchnioną twarzą Chrystusa, pokrewną
Z niebieską tonią, słońca blaskami ulewną.

 XLV.
 Patrzcie! wnet twarz się promieniąca chmurzy!
  Patrzcie! wnet gibka ta się postać zgina
 Pod ciężkiem jarzmem bolesnej podróży
  Za serc zdobyczą... Patrzajcie! godzina
  Dla Człowieczego już nadeszła Syna:
 Jak chmur płachciska, już się tłuszcza zbliża,
  Nad ściek plugawsza, jadem złości sina —
 Postać Judasza prowadzi ją ryża
I krzyczy: »Hej! z zbrodniarzem do krzyża! do krzyża!...«

 XLVI.
 Kona Zbawiciel!... Noc już dzień przyćmiewa;
  Wieczorna gwiazda patrzy na konanie,
 I Wojtuś patrzy... Z cedrowego drzewa
  Spływa głos cichy, jak najcichsze granie:
  »Wojciechu, słyszysz?...« »Słyszę, Chryste Panie!«
 »Widzisz tę gwiazdę na tem mglistem niebie?«