Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/435

329

WOJTEK SKIBA

 L.
 Ojciec się starzał... Przed rokiem mniej więcéj
  Miał nawet ciężki wypadek, co w łoże
 Na »kilka czasów« go rzucił... »Tysięcy
  Chciał się dorobić niestworzenie boże!
  Jak wół harował — na kogo? Czy może
 Na tego synka? Dyć to dmie się owo,
  Jak wesz na szewku! Mówią i we dworze,
 Że taki na nic! Wystrychnie ich zdrowo
Na dudków« — takie po wsi rozbrzmiewa już słowo...

 LI.
 »Pewnie, że mają racyą!« — w przystępie
  Żalu i troski, rzekł raz Bartosz żonie;
 »Człek tutaj siedzi, jak dyabeł na kępie —
  Boże mi przebacz — i bije się w skronie,
  A znikąd rady uczciwej... Na łonie
 To się chuchało, myślący pociechy
  Dożyć się kiedyś... Lepiej, że utonie
 Wszystko od razu... Bóg daruje grzechy —
A grzechem było piąć się — i — ustaną śmiechy«.

 LII.
 Ale kobiecku żal się było rozstać
  Z myślą, co w sercu wypieściła na dnie:
 »Nie wiem-ci, za co Bóg by miał nas chłostać?
  Bieda bo bieda! jak komu wypadnie;
  A że się ludzie, tak jak koń, na zadnie
 Stawiają nogi i szydzą w swej pysze —
  Na świecie różnie-ć się dzieje: Któż zgadnie,
 Co onych czeka?... Toć to książka pisze:
Pocięte jutro żyto, co się dziś kołysze...

 LIII.
 Nie idzie dobrze...« — rzecze — »jesteś chory,
  Ale ja-ć jeszcze zdrowa, Bogu dzięki,
 I krowy-ś jeszcze nie sprzedał z obory —