Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/440

334

JAN KASPROWICZ

  Kiej niekatolik, a zaś kawał zwiérza,
 O, taki mądry, mówią o tem głośnie,
A jednak, ba! nie słyszy, jako trawa rośnie«.

 LXVII.
 »Rośnie, nie rośnie«, jegomość odpowie,
  »Oto się dusza nie trwoży pobożna.
 Prawdziwa mądrość tylko w bożem słowie.
  Tu niechaj szuka spokoju myśl trwożna
  I tu mądrości, a dojść do niej można,
 Gdy się w kościele z kornem czołem stawa
  I rzuca wszystko, nawet pieczeń z rożna,
 I na ofiarę — choćby spodnie dawa,
O, taki słyszy nawet, jako rośnie trawa...«

 LXVIII.
 Odtąd się Dyzma niczem nie rozczula,
  Nawet tabaki nie sypie do roga,
 Tylko co może zanosi do Szmula:
  Od krowy, kury do snopka i stoga
  Wszystko to oddał słudze Pana Boga —
 Całą chudobę. A kiedy mu żona:
  »Cóżeś to zrobił?« »Cicho, moja droga!
 Ofiara moja będzie nagrodzona,
Usłyszę jako rośnie ta trawa zielona...«

 LXIX.
 I od sąsiada chodzi do sąsiada
  Z szyją, nakrytą kawałem fartucha,
 »No«, i bywało, »mój kumotrze«, gada,
  »Jak trawa rośnie, człek na darmo słucha,
  Trzeba się wyrzec wszystkich pokus brzucha,
 Księdzu ostatni zanieść kęs słoniny,
  Bo oto idzie już królestwo ducha —
 Mawia jegomość —, a od tej godziny
Usłyszy człek, jak rośnie trawa wśród darniny«.