Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/442

 PIEŚŃ III.

 I.
 Hej zaszumiały topole nad drogą!
  Hej zaszumiały w żalu i zgryzocie:
 Świeżem się liściem poszczycić nie mogą,
  Skąpanem w słońca wiosennego złocie.
  Wiatr je pozrywał i tysiączne krocie
 Rozwiał po martwych zagonach, by pierze!..
  Śmierć, co się wije, jak mówią po płocie,
 Wkrada się w świata promieniste dźwierze
I wszystką krasę rzuca swej zemście w ofierze.

 II.
 Więc naprzód zbladło ono słońce żywe,
  Co się tak śmiało, jak oko dziewczyny —
 Oko, spełnioną miłością szczęśliwe.
  Potem się zjawił tej smutnej godziny
  W górze niebieskiej szmat obłoków siny
 I ponad ziemią zaciężył ołowiem...
  A potem zwiędły po rowach darniny,
 A potem stał się cały świat pustkowiem,
Aż człeka jego nagość przechodziła mrowiem.

 III.
 Chłopski dobytek dawno znikł z zagonu,
  Dawno w dziurawej spoczął już stodole...