Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/443

337

WOJTEK SKIBA

 Niejeden nędzarz zbył się swego plonu
  I znów się znalazł w tem zaklętem kole,
  Co próżną wiarą śmierzy głodu bole,
 Że będzie lepiej z przyszłych sprzętów czasem,
  Że szparki posiew, porzucony w rolę,
 Zaszumi znowu ciężkich kłosów lasem
I serca rozraduje sypkich ziarn zapasem.

 IV.
 Tak! pusto dzisiaj i smutno na ziemi!
  Wiatr, jak to zwykle bywa w listopadzie,
 Dmie od zachodu i tchy wilgotnemi
  Bez miłosierdzia, niby wąż, się kładzie
  Na nagie drzewa w marnym, chłopskim sadzie,
 Syczy we wiśniach, na dół zgina grusze,
  Rwie się z jabłonią w uporczywej zwadzie,
 Na krzewy głogu sypie dżdżów swych prósze,
Że w mętnych lśnią kropelkach, jak skalane dusze.

 V.
 Nie wiem, jakiemi odmalować słowy
  Zagrodę Skiby, co w tej mglistej porze
 Do dziwnych tonów nastraja duchowy
  Bardon pieśniarza... Ach! serce otworzę,
  I jeśli znajdę w niem — nie uczuć morze,
 Lecz jedną kroplę o prawdziwej treści,
  Wnet ją przeleję do tych słów i złożę
 Te proste zwrotki w taki hymn boleści,
Że w nim się wszystek zawód, wszystek trud pomieści.

 VI.
 Że łzy wycisnę ze źrenic słuchaczy,
  Jeśli łez źródła nie wyschły w ich łonie,
 Jeżeli nędza, co swe ślady znaczy
  Wczesną starością, co fałduje skronie
  I w posiekane, chropowate dłonie
 Brudem się wgryza, może znaleźć jeszcze