Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/445

339

WOJTEK SKIBA

 X.
 Ona jest przy mnie! Ona, Litość wielka,
  W ucieleśnionych objęciach mnie trzyma;
 Jak chemicznego rozczynu kropelka,
  Wżera się w serce swojemi oczyma.
  Piecze ta rana i pierś się rozdyma
 Od tłumom sytym nieznanej boleści;
  Lice blednieje, jak trawa, gdy zima
 Swe przyjście pierwszą śnieżycą obwieści,
Jak kwiat ostatni, kraśnej pozbawiony treści...

 XI.
 A przecież, patrzcie! Choć mi szarpie łono
  Słowo, co z ust jej wsiąka mi do ucha;
 Choć mi się zdaje, że cierni koroną
  Skroń mi obwija, gdy, niema i głucha
  Na rozkosz ludzką (podobna do ducha,
 Co, jak mgła wstawszy z łez i ze krwi świata,
  Dla jego ciszy jest ciosem obucha),
 Wokół mej głowy swe ręce oplata,
W szczęśliwość moja dusza, w szczęśliwość bogata.

 XII.
 I rozmiłowan w dziewicy bolesnej,
  Jak ów kochanek, gdy go złamią zmysły
 U stóp wybranej — jak ów powój wczesny,
  Kiedy się czepia gałęzi, obwisłéj
  Nad jego kwiatem, z którego wytrysły
 Zdroje zapachów, zwracam się w jej stronę,
  Chwytam się rąk tych, co mi czoło ścisły,
 Otwieram usta i oddech jej chłonę,
Choć jeszcze bardziej pali piersi rozpalone.

 XIII.
 Padam na ziemię i znów się podnoszę,
  W pas obejmuję i, patrząc w te oczy,
 Gdzie tak siekące skrzą mi się rozkosze,