Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/447

341

WOJTEK SKIBA

  Łzą zroszonego, jak cyprys, uśmiechu,
 Co z ócz twych tryska, niech mi w serce sięga
I spaja jego karby, gdy je świat rozprzęga...

 XVII.
 O zostań przy mnie, dopóki duch boży
  Z niebios zamglonych nie spłynie na ziemię
 W dnia jutrzejszego promieniącej zorzy,
  Duch, co żebraków naodziewa plemię,
  Co karmi głodnych, z barów zrzuca brzemię
 Nadmiernej pracy, koi łzy dokoła
  Ach! i zamyka źródła krwi; co ciemię
 Szermierza, piewcy, myśli apostoła
Uwalnia z ostrych cierni, wieńcząc w kwiat ich czoła...

 XVIII.
 I dziś od świata nie pragnę nic więcéj,
  Choć mnie dotychczas samym poił jadem,
 Jak ciągle poi tysiące tysięcy,
  Tylko, gdy, zbrojna w zniszczenia dyadem,
  Śmierć złoży dłoń swą na mem licu bladem
 I co znikome we mnie zamknie w grobie,
  Niech dobry człowiek, idąc mogił śladem,
 Nad moją w szczerej wyszepnie żałobie:
»Tu leży, co wziął Litość za kochankę sobie...«

 XIX.
 Nie mogę patrzeć, jak się łamią w boju
  Dążeń podniosłych najwybrańsze szyki;
 Jak myśl, trawiona żarem niepokoju,
  Kończy w rozpaczy, by wichura, dzikiéj;
  Nie mogę patrzeć, jak gasną promyki
 W serc zawiedzionych spochmurniałej głębi;
  Jak tłumią dumnych zwycięzców okrzyki
 Jęk zwyciężonych, jak stada jastrzębi
Swe szpony zatapiają w kark słabych gołębi.