Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/451

345

WOJTEK SKIBA

 XXX.
 Święty Jakóbie! Pietrze! Wszyscy święci!
  Módlcie się za nią!... I my, chrześcijany,
 Jak tu jesteśmy, za świętej pamięci
  Duszę Rozalii, z zgiętemi kolany
  Zmówmy Ojcze nasz... Ty, Panie nad pany!
 Ty, Ojcze — Boże, co z wielkiej litości
  Z Łazarza zdjąłeś podarte łachmany
 I między swoich posadziłeś gości,
Weź duszę tę do siebie, niech się piekło złości!...«

 XXXI.
 I potem zżółkłe umoczy kropidło
  W wodzie święconej i pokropi zwłoki,
 Ażeby szatan, z tą twarzą obrzydłą
  Baczący pilnie na duszyczek kroki,
  Uszedł od zmarłej w piekła dół głęboki:
 »Idź precz, zły duchu! Odejdź! nie dla ciebie
  Postanowiona! Za tych łez potoki,
 Choć ciało zimna mogiła pogrzebie,
Jej duch między owieczki pójdzie spocząć w niebie!«

 XXXII.
 I »w imię Ojca i Syna i Ducha,
  Świętego. Amen« — po trzykroć powtórzy,
 Po trzykroć w wodzie, nim się trumna głucha
  Zamknie na zawsze, kropidło zanurzy:
  Niech poświęcona kropla zmarłej służy
 Na ukojenie grzesznych ran, boć przecie
  Najsprawiedliwszy w tej ziemskiej podróży
 Po siedemdziesiąt siedm razy na świecie
Utyka w jednej chwili... Tak się to już plecie.

 XXXIII.
 A cóż dopiero, gdy człeka za szyję
  Obejmie nędza, pokus rodzicielka,
 I krew mu z serca, jak ów upiór, pije;