Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/453

347

WOJTEK SKIBA

  Prędzej od morza cofną się te rzeki,
 Prędzej się żyto z kamienia urodzi,
Niż ona wróci do nas« — tak z łzami wywodzi.

 XXXVII.
 »Żegnajcie, ściany, które ręką własną
  Nieraz bieliła! Żegnajcie, obrazy,
 Z których ścierała owy kurz, by jasną
  Twarzyczkę Matki Najświętszej, bez zmazy
  Z Ducha poczętej, oczyścić ze skazy,
 Którą nanosił dym lub owad marny!
  Juścić te ręce zimne są, jak głazy;
 Juścić te oczy, niby obłok czarny,
Na wieki poprzysłaniał ten nasz los bezkarny.

 XXXVIII.
 Żegnaj, kominku, na którym tę trochę
  Codziennej strawy w garnuszku warzyła!
 Ty, święty progu, coś widział i płoche
  Chwile wesołej młodości, gdy była,
  Jako wiewiórka śród boru, i siła
 Ciężkich kłopotów, gdy później ta dola
  Na te jej słabe plecy się zwaliła:
 Żegnaj! o żegnaj! Taka boża wola,
Że już cię nie przestąpi ta nasza kumola.

 XXXIX.
 Opowiadają i w księgach tak pisze,
  A i niejeden z nas, żyjących ludzi,
 Sam się przekonał, że wkróś nocną ciszę
  Nieraz się zmarły z swej mogiły budzi
  I dom nawiedza, gdzie się jeszcze trudzi
 Człek mu pokrewny: mąż, żona lub dziécię,
  Lecz to się serce nadaremnie łudzi:
 W grobie, Rozalio, swą północ prześpicie,
Wszak tu już obcy będą narzekać na życie!...