Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/459

353

WOJTEK SKIBA

 Upadł na krzesło, książki na stół rzucił,
  Odetchnął z głębi; snać trud całodzienny
  Zaciężył nad nim, jako ów brzemienny
 Obłok nad sercem czystego jeziora —
  W czas, gdy się rodzi z mgłami duch jesienny,
 Gdy się zniszczenia bezlitosna Pora
Na trawy, kwiaty, drzewa kładzie, niby zmora.

 LVII.
 Pomiędzy książki sięgnął i papiery,
  Które na stole zalegały stosem,
 I z ich pośrodka dobył kartek cztery,
  Zbrukanych, żółtych; jął czytać półgłosem
  Niewprawną ręką, grubo i ukosem
 Stawiane słowa; matki to schorzałéj
  List był ostatni; niby włos za włosem
 Po raz już setny rozbierał ten cały
Różaniec łez, choć serce kraje się w kawały.

 LVIII.
 A w onym liście było napisane,
  Że matkę straszna ogarnia tęsknota
 Za jedynakiem i że w sercu ranę
  Uczuwa krwawą; że żadna robota
  Już jej nie idzie; że jest, jak u płota
 Samotne zielsko, odkąd mąż jej stary
  Poszedł na wieki; czemu nie dziwota,
 Bo juścić zawsze lepiej jest do pary
Tę taczkę pchać na świecie, śród trudów bez miary.

 LIX.
 I potem dalej w liście opowiada,
  Jak niby ojciec umarł ze zmartwienia,
 Że na nic poszła wszystka dobra rada;
  Że, jak pamięta, to od pokolenia