Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/461

355

WOJTEK SKIBA

 Na której żadnej uciechy nie wzrośnie
  Kłosek złocisty, ino chwast kąkola,
 Tak go znękana, uprasza miłośnie,
By wrócił, nim w jej wnętrzu wszystka siła pośnie...

 LXIII.
 Lecz on nie wracał... Dlaczego, sam nie wie...
  Nie wie, dlaczego nie rzucał stolicy,
 Aby przy matce ugasić zarzewie,
  Co mu niezdrowo gorzało w źrenicy;
  Aby się chwycić pługa i kozicy
 I przeorywać te czarne zagony
  Pod ciężki zasiew mączytej pszenicy
 I, jak Bóg kazał, obfitymi plony
Swej pracy, potem zlanej, karmić miliony...

 LXIV.
 Widać, zasady tej pańskiej mądrości,
  Która na surdut zmienić nie pozwala
 Chłopskiej sukmany, nie umiały w gości
  Zawitać k'niemu... Heliogabala
  Rozkosz, co wnętrze swym ogniem rozpala,
 Widać, płynęła mu z wiedzy, że dla niéj
  Poświęcał nawet ból matki, co zdala,
 Szczęścia ostatniej szukając przystani,
Padała nakształt rannej w samo serce łani.

 LXV.
 W list się wczytywał i wtedy przed oczy
  Tułaczych losów stawały upiory...
 I wnet się przed nim wspomnienie roztoczy
  Zła, co go pchnęło na dzisiejsze tory,
  Wygnawszy z chaty rodzinnej — za bory
 I hen! za lasy, jak mówią; za rzeki