Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.2.djvu/143

węgłach tej ziemi, trzymający w ręku
cztery jej wiatry, powioną nad nami
i szum się stanie ogromny i wszystko,
co dotąd rosło i żyło na ziemi,
zwieje, bo grzechem skażone... A zasię,
Ten, który umarł i ożył, Ten pierwszy
i Ten Ostatni nanowo je wskrzesi:
i trawy wstaną soczystsze i większe,
i smreki będą smuklejsze i grubsze,
i wasze owce okryją się wełną
dłuższą i miększą, i te krowy wasze
będą mleczniejsze i tłustsze —

JEDEN Z GAZDÓW, którzy skupili się około rektora.
 Na moich
skóra a kości. Wymiona im wyschły,
jak puste worki tak wiszą —

RADOCKI.
 A w ludziach
nie będzie panów ani sług —

DRUGI GAZDA przerywając.
 A dzisiaj
chcieliby wszystkich zamienić na sługi —
tak ino baczą, w jakim chodzisz pasie:
są w nim goździczki śrybelne, w te tropy
prawią, żeś panem, i huzia. —

RADOCKI.
 Nie będzie,
że jeden łaknie, a drugi pijany,
że jeden zwozi pszenicę furami,
a drugi ledwo garść owsa wymłóci. —

INNY GAZDA.
A co ja miałem tego roku? szkapskom
nie wystarczyło na lichą podsypkę. —