Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.2.djvu/283

Do Doktora.
 Przepraszam, pan niby,
mówią, lekarzem?... A co też leczycie?

DOKTOR.
Duszę.

WOJTEK podejrzliwie i drwiąco.
 E? duszę?... A powiedzcie mi też,
co tak, hań! patrzcie, lezie po tem niebie?

DOKTOR.
Jakiś obłoczek...

WOJTEK.
 Ejże?! Mnie się zdaje,
że to jest szkapa, która wczoraj padła,
wiecie, Kubowa... A powiedzcie mi też,
co to tam świeci nad nami?

DOKTOR.
 Tam? księżyc.

WOJTEK.
Prawda... A wyście byli na księżycu?

DOKTOR.
Raz się wybrałem w tę podróż nieszczęsną
i zawisnąłem w powietrzu, pomiędzy
niebem a piekłem.

WOJTEK.
 E!? To mnie się lepiej,
wiecie, powiodło — bo ja, wiecie, byłem
na samym wirchu księżyca.

DOKTOR nie spostrzegłszy się.
 Co? kiedy?