Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.3.djvu/091

Miłość — ach! miłość za szyję
Chwyta je białą rękami młodzieńców
I z ust kielicha miód i mleko pije —

Miłość — ach! miłość, rumieńców
Przepełna zdrowych, co w stworzeń wszechbycie
Ma swych służebnych, swych odwiecznych jeńców.

Miłość — ach! miłość, to kwiécie
Barwnych królewien i tych ziół-sierotek,
Ich oddech świeży, ich owoc, ich życie!

Miłość nad złotych błyskotek
Światłość płonącą; miłość nad dyamenty —
Nad dzień słoneczny czar miłosnych zwrotek:

Jakiż to szept niepojęty
Miesza się z ludzkich słów pełnymi głosy,
Jak sfer muzyka, jak ruczaj zaklęty?

To się rozwarły niebiosy
I synów bożych spłynął chór skrzydlaty
Ku ziemskim córom, jak pszczoły na wrzosy!

To sen, w rozkosze bogaty,
Znika dziewicom, gdy płomień całunku
We warg się wpija rozchylone kwiaty;

Gdy rzeczywistość w rynsztunku
Sił i kras świeżych w święte łączy śluby
Ciała i dusze, spragnione jej trunku —

To z śmiertelnemi — cheruby,
To niebo — z ziemią w dźwięcznym rozhoworze:
»Najdroższa! złota!« »o przesłodki! luby!...«