Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.6.djvu/020

V.

PIJACZKA.

 Schodził do tawerny wśród ścian, wyłożonych zwierciadłami.
 Przeglądnął się niechcący.
 Zmarszczki na kątach powiek zarysowują się coraz silniej.
 Cóż z tego?
 I ja byłem młody!
 Żyjmy, jak ludzie, którzy się starzeją! Ehej! Ehej!
 Może ją spotkam. Może wróciła z świeżej orgii.
 Jest.
 Usiadł przy stole, naprzeciw grupy podchmielonych studentów, śpiewających wyuzdaną piosenkę.
 A ona, oparta plecami o bufet, wysunęła prawą nogę, obutą w płytki, lakierowany trzewik, u piersi bukiet róż, oczy w cieniu kapelusza; jedna ręka, zaciśnięta w kułak, legła bezwładnie na marmurowej płycie kredensu, druga zawisła w powietrzu, jakby właśnie coś upuściła.
 Tak: na podłodze stłuczony kieliszek, na przewiewnej białej sukni ślady rozlanego trunku.
 Któryś z studentów uderzył laską o stół: śpiewajże z nami, pijaczko!
 Odrzuciła kapelusz w tył, wyprostowała się i, jakby nagle z dalekiego wróciwszy marzenia, wrzasnęła rozgorączkowanemi ustami:
 — Allons enfants de la Patrie!