Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.6.djvu/036

 Trudno było skleić rozmowę.
 — Wie pan, czytam Hamleta.
 — Zapewne po raz setny. Jeśli się nie mylę, najulubieńsza to pani lektura. Naturalnie zajmuje Cię przedewszystkiem — Ofelia.
 — Może.
 Umilkła.
 Byłem rad, że ktoś zapukał do drzwi.
 — Pozwoli pani otworzyć?
 Bladą twarzyczkę przejrzysty oblał rumieniec, oczy przysłoniła jedwabnemi rzęsami.
 — I owszem, jeśli się Panu podoba.
 A!...
 — Pan Fragonard, malarz nadworny Króla Jegomości.
 — Niegdyś, niegdyś... przepraszam — dziś tylko pensyonaryusz Luwru.
 — Pani Z., moja — jakby to się wyrazić — współboleśnica.
 Mały, czupurny staruszek o tłustych, zdrowych policzkach zaśmiał się łagodnie, a potem czarne, przenikliwe oczka z zaciekawieniem objęły tę czarującą postać uosobionego Smętku.
 — Pani cokolwiek schudła...
 — Jakto?!
 — Byłem kiedyś w gościnie u Twoich rodziców razem z świętej pamięci de Saint-Nonem. Biedny abbé! nie żyje! Umarł w sam dzień zamianowania go arcybiskupem Rouen’u.
 Pewnego poranku podpatrzyliśmy Panią mimowoli, jak się bawiłaś z miluchnym pinczem. Widzieliśmy słodkie, utoczone nóżki i — jeszcze coś więcej...
 — Jak Pan śmiesz!!?
 — Niech się Pani nie obraża — mnie już wszystko wolno... Zresztą miałem na myśli ciasteczko, któreś rozkosznie podawała psinie... Dam też Pani radę: kobieta, leżąca na wznak, powinna zawsze pamiętać o zamykaniu drzwi...