Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.6.djvu/072

 — patrz! patrz! płyną za twoim statkiem! Po szczęki zalani falą, biją dłońmi o powierzchnię!
 Włosy ich mokre, lepkie od zielsk i błota!
 Oczy bez źrenic — tak je pobielił strach i ból!
 Jeden wygraża ci harapem, którym go zaknutowano.
 Inni trzęsą kajdanami.
 Tam upiór jakiejś nędzarki z wyrzniętą piersią wypluwa krew i żółć.
 Tam matka tuli jedną ręką zagłodzone dziecko, a drugą usiłuje utrzymać się nad głębią i wrzeszczy zwiędłemi, wykrzywionemi usty, żeś jest — — —
 Przejrzyste, zwierciadlane morze zmienia się w grzązkie bagno, pełne zarośli, wiklin, cykuty, rzerzuchy, a każda kępa sitowia i trzcin wzdycha i wyje i płacze i klnie i złorzeczy...
 Topi się twój statek w tem trzęsawisku rozpaczy... Niech ginie! Niech ginie!...
 Błoto zalewa pokład — — —
 Sięga powyżej masztów — — —
 Ratunku!!!...
 Dla mnie wzywasz ratunku?... Idź i uroczystym zwołuj głosem — — —
 Wstręt mam do proroczych draperyi; krzyk mój był tylko krzykiem człowieka, który miewał płonną żądzę mocy... i padł...
 Chodź za mną...
 Szliśmy po żółtym piasku.
 Ja i mój Cień nieodstępny po zblakłym szliśmy piasku, w którego sypkich żwirach, przemywanych jedwabnym, szemrzącym i wrzącym bryzgiem przypływu, nikną znikome ślady ludzkich stóp, gubi się znikomość wszystkich, choćby najkrwawszych, najboleśniejszych przypomnień.
 Mewy białem uderzają skrzydłem o dreszcze sennych wód.
 Z dalekiego portu przyczołgują się ku mnie echa śpiewu marynarzy.