Ta strona została uwierzytelniona.
Idzie ich biedne mrowie,
Prowadzą je ręce wdowie
i staruszkowie-dziadowie.
Niejeden chyba miał brata —
Pewnie nim burza pomiata
Na drugim krańcu świata.
A może też u rubieży
Przy bracie rodzonym leży,
We krwi ubroczon świeżej.
Może ich rzucą pospołu
Tu do spólnego dołu,
Spólników krwawego mozołu.
Zali braterskim zwyczajem
Spojrzą na siebie wzajem,
Spólnym idący krajem?
Pod spólną kroczący władzą,
Gdzie świat się przyoblókł sadzą,
Czyż sobie ręce podadzą?...
Oczy-ś wyłupił im kulą,
Łokcie bez dłoni się tulą
Pod zakrwawioną koszulą...
Daj-że im, groźny Panie,
Wieczne odpoczywanie,
A ziemia niech ze krwi powstanie!...
