Ta strona została uwierzytelniona.
XXXVII
Padłeś zdaleka od swoich,
Za cudzą walczący sprawę —
Wroga zagnała cię przemoc,
Złośliwe losy krwawe.
Ty dziecko polskiego ludu,
Krainy, w nieszczęścia żyznej,
Pamiętam serce twe młode,
Wezbrane dolą ojczyzny.
Pamiętam ongi twe listy,
Te proste, niewprawne słowa,
Któremi ze zgrozą przemawia
Ta nasza skarga wiekowa.
Wróg was zamyka w koszarach,
Serce mundurem wam ściska,
Aby w niem stłumić tęsknotę
Do rodzinnego ogniska.
Język wydziera wam z gardła,
Bez miłosierdzia oniemia,
Byście się ozwać nie mogli,
Gdy własna zawoła ziemia.
