Strona:PL Jan Lemański Prawo mężczyzny.djvu/18

— 12 —

 I zdawało mi się, że niezmiernie też ucieszę przyjaciela, bom pastąpił zgodnie z jego radą. Biegnę więc do niego i mówię mu:
 — Tak i tak, uważasz. Schwytałem dzień.
 — Co za dzień? Nie rozumiem.
 — No diem felicem — szczęsny dzień złowiłem (razem z nocą). Tak mi radziłeś.
 — Tak? A z kim?
 — Czy ci wszystko jedno, z kim?
 — Naturalnie, że wszystko jedno.
 — Więc chociażby nawet z...
 — Proszę cię, dokończ.
 — Nawet... No, ciesz się, płoń radością, żem twój światopogląd przyjął.
 Ale przyjaciel, zamiast się zapłonić, zbladł.
 — Z nią! z nią? O Boże!
 — Co ci jest? alboż nie wprowadziłem w czyn twojej zasady? Żyłem w błędzie. Tyś mi oczy otworzył. O jakże ci za to jestem wdzięczny. Mogę umrzeć już, bom poznał szczęście. A szczęściem jest to, co się nam oddaje, szczęściem jest oddająca się nam dusza niewieścia. Brać ją to prawo mężczyzny.
 — Nędzniku!
 — Jak śmiesz, bracie mój, potępiać mię za to, żem urzeczywistnił twoją wiarę, żem stał się tobą? Nazywasz mnie nędznikiem? Któż więc jesteś ty?