Strona:PL Jan Lemański Prawo mężczyzny.djvu/71

— 65 —

szczęściu, po tym afroncie, którego doznałam od pana. Nigdy!
 Smyk gorzko się zamyślił.
 — A w dodatku, proszę pana — ciągnęła wiolonczela — pan widzę nie oceniasz należycie, czem jest w istocie swej każda osoba żeńska? Jeżeli ja ci robię zaszczyt, proponując, abyś mi służył, to powinieneś przyjąć to z wdzięcznością. Któż pan jesteś? Mężczyzna, czyli prostak, patyk nic nie znaczący z trochą końskiego włosia. A my, wiolonczele — spójrz tylko. Mamy szerokie biodra, mamy piersi tak samo szerokie i wydatne.
 — A w środku pustka — kolnął Smyk.
 — O, przepraszam. W tej pustce mieści się nasza dusza.
 — Klocek! Kawałek drewienka! Gdy tymczasem ja, Smyk, swoją całą osobą przedstawiam duszę. Dusza niewątpliwie musi mieć kształt smyka.
 — Czy z końskiem włosiem?
 — Rozumie się. Włos — to jakby duszy promienie.
 — Niechże też pan nie zawraca głowy z takiem pojęciem duszy. Dusza to kołeczek w ogromnym obszarze...
 — Pustym! ha, ha!...
 — ...obszarze naszych bioder, naszych brzu-