Ta strona została uwierzytelniona.
34.
Jam chwilę wiosny spłacił łzą gorącą!
Ciérnią uszyta, tkliwa zmysłów szata!
Tyle iuż teraz mam prawa do świata;
Co głaz grobowy pod wiérzbą płaczącą!
Już kolce uczuć dni moich nie mącą,
Bez bolu patrzę, iak mną los pomiata;
Siły splecione złość ludzka rozplata,
Znaydą się tacy, co mię w grób potrącą.
Póydźcie tu wrogi, nieście grobów klucze!
Oto pierś moia, topcie nożów ostrze!
Niech się w tych oczach kir wieczny rozpostrze!
Przedętą bańkę lichy kamyk stłucze:
Chętnie się w uścisk oddam grobu siostrze;
Coto iest radość, w grobie się nauczę!
