Ta strona została uwierzytelniona.
Pieśń twoja sięga — tam, gdzie wieczne mroki,
I tam, gdzie światło, skrzydła jej się wznoszą.
Wionie nad morzem — burzą się głębiny,
Wionie nad ziemią — pękają szczeliny,
Wionie po niebie — niebo drży rozkoszą!
Poeto świecie! wszystko pieśń twa kryje —
To, co zamarło, co na wieki żyje.
A każde piękno jaśnieje w niej kwiatem,
A każda zorza płoni się szkarłatem:
A niema blasku, by w niej nie zajaśniał,
A niema kwiatu, żeby nie zakraśniał,
Niema ptaszyny, by w niej nie śpiewała,
Dziecięcych śmiechów, by w niej nie dzwoniły,
Łez, by ich oczy nasze nie roniły,
Ani rozpaczy, by w niej nie wskipiała.
A niema boju, by nie popsuł szyków;
Bez krwi przelewu niema męczenników,
