Ta strona została uwierzytelniona.
IX.
Przeżyta ludzkość czyta z gwiazd,
Jak z kronik dziadek stary;
W pamięci swojej wskrzesza to,
Co poszło już na mary.
Na myśl jak wielki przestwór ten
Trwożnie drży serce w łonie...
Nieraz, nim światło dojdzie nas,
Ognisko jego spłonie.
Tośmy dożyli dzisiaj chwil!
Co krok, to nowe dziwy!
Jasną nam przeszłość jako dzień,
Trup każdy zda się żywy!
