Ta strona została uwierzytelniona.
XV.
Nasz księżyc — piękny młodzian, zuch,
Jasno mu płoną lica;
Z dzieweczką-ziemią krąży w lot
Jak gołąb — gołębica.
Kiedy w niej utkwi czuły wzrok,
Faluje się jej łono,
Miłości kipi wewnątrz żar,
A oczy ogniem płoną.
Ona się jednak boczy nań,
Z miłości choć usycha,
Zdaleka, zda się, zimny głaz, —
On również więdnie, wzdycha.
Dzieweczka-ziemia całą noc
Nań patrzy w zadumaniu...
Rankiem świeżuchna rosa lśni —
Serdeczna łza w kochaniu.
