Ta strona została uwierzytelniona.
XXIX.
Przyszłość — to blady księżyc nasz,
A przeszłość — słonko nasze;
Pomiędzy niemi ludzka myśl
Jak trwożne krąży ptaszę.
Duch czasu wszystko pędzi w dal.
Co jest, co było, co będzie,
Wśród zapomnienia ginie fal.
Kiedyś, pamiętni na sławy blask,
Ku słońcu wzniesiem czoła,
Zasłonim przyszłość, zabrzmi pieśń,
Milionów pieśń wesoła!
Nim księżycowy przyjdzie dzień,
Nim iskra zgaśnie życia,
Nim nowej nocy padnie cień...
