Ta strona została uwierzytelniona.
XXXVII.
Wiecznie proroków głosy brzmią:
„Dziś żywi, jutro gnijem!“
A tak, niestety, prawdą jest,
Że świata nie przeżyjem.
Każdy usycha tutaj kwiat,
Śmierć wszystko do się garnie...
I ziemia kiedyś skończy kres,
Zwiędnie, jak róża, marnie.
Wszak choć grobowa dźwięczy pieśń,
Szat swych nie rozerwiemy,
Wieki żyć będziem, życiem swem
Światu dać przykład chcemy.
Wkrótce poznamy bytu cel,
Poznamy życia zdroje,
Zbadamy wieków przyszłych dno,
Gwiezdne zliczymy roje.
