Strona:PL Jan Sten - Jeden miesiąc życia.djvu/128

 — Żonkoś pewnie nawet nie wie, co to jest.
 — Mówcież, bo się pogniewam, u furgonów mil beczek — miałem dobrze w głowie.
 — Powiedzieć mu? zapytali jeden drugiego jednocześnie.
 — Mów; i jeden nachylił mi się do ucha i zaczął szeptem: »pojedziemy do... Loli. »Loli« wrzasnął prawie na całe gardło.
 Spojrzeli na mnie, jakby ciekawi wrażenia, jakie to na mnie wywrze. Przeszedłem ich oczekiwania.
 — Pojadę z wami, rzekłem.
 Była chwila zdziwienia; i za kawalerskich czasów chodziłem tam rzadko. Wnet posypały się zmieszane okrzyki radości i wybuchy śmiechu tem głośniejsze, że dwie butelki wódki były próżne, a piwo poodnosił już kelner, bo inaczej cały stół byłby zastawiony.
 — Brawo! Dzielny chłop! To mi zabawa: zawieziemy żonkosia zdrajcę. Zapoznamy go z Lolą. Daj buzi! Jak Boga kocham, nie zbabiał!...
 Pocałowaliśmy się.
 Wyszliśmy z restauracyi, bo już nas przepraszano, że zakład zamykać muszą. Dorożka była tuż zaraz. Pojechaliśmy, ściskając się i całując z rozczulenia przez całą drogę.
 Na miejscu nie zastaliśmy wiele osób. Było dość późno i dzień powszedni: pięć czy sześć dziewcząt, porozkładanych na fotelach w jaskra-