Kościoły i klasztory OO. Franciszkanów i Pijarów.
Nowy Sącz za polskich czasów był stolicą powiatu, kasztelanii mniejszej i starostwa grodowego. Sądeckie starostwo grodowe podług spisów podskarbińskich z roku 1770 obejmowało miasta: Nowy Sącz i Piwniczną; wsie: Stadło, Gostwica, Biczyce, Krasne, Trzetrzewinia, Pisarzowa, Jamnica, Falkowa, Kunów, Kamionka Wielka i Mała, Łomnica, Ptaszkowa, Królowa Polska, Mystków, Cieniawa i Mszalnica. W roku 1772 opłacał z niego Stanisław Małachowski, starosta sądecki 1770–1791 r., późniejszy marszałek czteroletniego sejmu 1788–1792 r., czyli wnosił do skarbu Rzpltej kwarty złp. 6983 gr. 2, a hyberny złp. 2831 gr. 14[1]
Tu urodził się Jerzy z Sącza, kapłan wielkiej świątobliwości z zakonu Bernardynów, pochowany 24 marca 1490 w klasztorze Przeworskim[2]. Stąd jest rodem sławny w bibliografii drukarz, Jan z Sącza, który około roku 1526 i 1539 w Krakowie i Puł-
- ↑ Za rządów polskich żołnierze po królewszczyznach i dobrach kościelnych zimowali, a żywności dostarczali im wieśniacy lub składali gotowe pieniądze, które hyberną (contributio hibernalis) czyli kwaterą zimową albo chlebem zimowym nazywano.
- ↑ Pruszcz: Forteca Monarchów. str. 189. Kraków 1737; Baracz: Pamiętnik OO. Bernardynów w Polsce. str. 220. Lwów 1874.
