Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.1 059.jpeg

Cny narodzie! wy, siedząc przy ojcowskim stole,
 Tam, gdzie wszytek niebieski zbór używa w kole,
Złączacie swój wdzięczny głos z gęślami mownemi,
 Przypominając bogom to między inszemi,
Jako skrzętny Encelad, Mimas niezmierzony,^[1]
 Zuchwalec Porphyrion, Rhoteus nieskrócony,
Dziewięsił^[2] Briareus i Typhon storęki
 Chcieli z drugimi braty do nieba przezdzięki,^[3]
Góry na góry kładąc, i tak blizko byli,
 Że już twardymi dęby w jasną bramę bili.
Prózno to; strach był w niebie i trwoga niemała.
 Ale naduższy olbrzym co Bogu udziała?
Tu w szczerym dyamencie Mars ogromny stoi
 Z mieczem na obie ręce; tu w ognistej zbroi
Wulkanus, przy nim Juno nieprzewyciężona
 I tarczą nieprzebitą Pallas zasłoniona;
Byłeś i Ty Apollo, nad zastępy śmiały,
 Wyniszczyłeś do czysta sajdak pełnostrzały.
Nakoniec sam Jupiter, gniewem poruszony,
 Wziął w rękę ostry piorun, piorun niezgaszony,
Niepochybny, niezłomny, którym więc, rzecz tęga,
 Przez ziemię aż do piekła ostatniego sięga.
Tym uderzył w pośrzodek zuchwalców swowolnych
 A ci na szyję spadli aż do krajów dolnych;
Tamże je roztrzaśnione góry przywaliły,

1. następne dwadziéścia wierszy są parafrazą opisu walki bogów z tytanami — z 4 ody, księgi III Horacego.
2. mający siłę dziewięciu.
3. koniecznie, niewstrzymanie.