Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.1 135.jpeg

Babie^[1] się próżno nawijać: i w oczy,
 I w zad uderzy, w stronę także skoczy;
Czasem i z Popy jedną drogą chodzi,
 Jeno się z samym Rycerzem nie zgodzi.
Król pospolicie swego miejsca pilen,
 A wszakoż może swemu też być silen,
Bo w okrąg siebie wszytki miejsca trzyma,
 Kto się nawinie, tego i sam ima;
A kiedy głodzien, do kuchnie^[2] rad skoczy,
 Dokąd z pierwszego miejsca nie wykroczy.
Drab^[3] na prost chodzi, ale z boku kole,
 A jego wszytek skok na pierwsze pole;
Chyba gdy z placu pierwszego zstępuje,
 Wtenczas trzeciego pola doskakuje.
Gdzie^[4] też na zagon ostateczny^[5] padnie,
 Tak wiele, jako i Królowa, władnie.
Szachu zarazem przedsię nie zyskuje,
 Bo pieszek na kres, nie baba wskakuje.
To też nakoniec przypomnieć nie szkodzi:
 Jeden po drugim zawżdy w tej grze chodzi.
A nigdy więcej mknąć jednym^[6] nie dadzą,
 A gdzie co wezmą, tam swego posadzą.
Gra koniec bierze, kiedy najachany
 Król nie ma nigdziej uciec pewnej ściany.

1. t. j. królowej.
2. dawny dopełniacz l. poj.
3. pieszek.
4. w znaczeniu gdy.
5. ostatnie pole.
6. więcej jednym — narzędnik przy stopniu wyższym.