Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.1 140.jpeg

Tak mówiąc, drogę pilno mu zawierał,
 A każdą pomoc wielkim gwałtem spierał.
Ów nędznik baczy, w jakie przyszedł błędy,
 Strach go zjął, ano uciec niemasz kędy.
Baba do niego rozebrała ściany,
 A tam się trudno wymknąć między pany,
Owa go mieczem Królowa przebiła,
 Że nie kto inszy, ta go rzecz cieszyła.
Dobrze żyw^[1] biały, gniew mu przystępuje,
 Że bok u siebie słabszy jeden czuje;
Radby się pomścił, a swego też ubił,
 Jako gdy w zwadzie wół prawy róg zgubił;
Oślep się miece, a krew z niego pluszczy,
 Ryk się rozlega wdłuż i wszerz po puszczy.
Tę twarz miał biały po takim popłochu,
 Kiedy mu cnego poimano Rochu.
Kto się nawinie, bierze, siecze, pali,
 I tym nie cierpiał,^[2] co pod stróżą stali,
By jeno z nim też nieprzyjaciel leżał,
 Z nieszczęsnem wojskiem na śmierć pewną bieżał
Fortelu wszędy patrzał Fiedor swego,
 Jedno szcie^[3] sobie przeglądał z drugiego,
A już nie blizu^[4] na Królową łowi,^[5]
 Każe się pod nie przemykać pieszkowi;

1. dobrze że żyw.
2. nie przepuszczał.
3. posunięcie figury (w starej polszczyźnie: używano rzeczowników szcie, ście ze złożonymi przyszcie, wyszcie, odeszcie i t. p.).
4. nie z bliskości.
5. godzi.