Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.1 141.jpeg

Zdrady nie da znać, wnet potem żałuje,
 Jakoby źle szedł, w rzeczy się frasuje.
I już był Popu prawego nasadził,
 (A kogoby tak zły człowiek nie zdradził?).
Jedenże pieszek drogę był zasłonił,
 Tym natarł na huf, a nikt go nie bronił.
Borzuj już dawno na draba przymierza,
 Jeno że jeszcze nieprawie dowierza;
Ledwe tknął palcem, a ten, jako z kusze,
 Porwał Królową wnet za federpusze.^[1]
Stój! rzecze Borzuj, gorącoś kąpany,
 Nie tak ci grają, bracie, między pany;
Wróć mi sam^[2] Babę, czekaj, aż ja pójdę,
 Bo pewnie z tobą tak rządu^[3] nie dójdę.
Więc Fiedor: Bychwa poprawiać się miała,^[4]
 Do sądnego dnia graby trwać musiała;
Jużeś się dotknął, a w tej grze kto ruszy,
 Wymówki niemasz, z tym się na plac kłuszy.^[5]
Odpowie Borzuj: Tego na wymowie
 Nie było, niechaj powiedzą panowie.
Takby przystało i tak ma być słusznie:
 Czego kto dotknie, tymby miał iść dusznie.^[6]
Lecz iż nie było żadnej o tem wzmianki,
 Kazano zasię puścić Babę w szranki.

1. pióropusz u hełmu.
2. tu.
3. ładu.
4. liczba podwójna, osoba pierwsza.
5. kłosać, kłusać = kłusować.
6. duchem, koniecznie.