Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.2 028.jpeg

 Wszystko się dziwnie plecie
 Na tym tu biednym świecie;
A ktoby chciał rozumem wszystkiego dochodzić,
I zginie, a nie będzie umiał w to ugodzić.^[1]

 Prózno ma mieć na pieczy
 Śmiertelny wieczne rzeczy;
Dosyć na tem kiedy wie, że go to nie minie,
Co z przejźrzenia Pańskiego od wieku mu płynie.

 A nigdy nie zabłądzi,
 Kto tak umysł narządzi,
Jakoby umiał szczęście i nieszczęście znosić,
Temu mężnie wytrzymać, w owem się nie wznosić.

 Chwalę szczęście stateczne:
 Niechceli też być wieczne?
Spuszczę, com wziął, a w cnotę własną się ogarnę,
I uczciwej chudoby bez posagu pragnę.

 Nie umiem ja, gdy w żagle
 Uderzą wiatry nagle,
Krzyżem padać, i świętych przenajdować^[2] dary,
Aby łakomej wodzie Tureckie towary

 Bogactwa nie przydały,
 Wpadwszy gdzie między skały;
Tam ja bezpiecznem sercem, i pełen otuchy
W równej fuście^[3] popłynę przez morskie rozruchy.^[4]

1. nie zdoła tego odgadnąć.
2. jednać sobie.
3. w małym statku
4. trzy ostatnie zwrotki również z Horacego (Oda 29, księga III).