Strona:PL Janusz Korczak - JKD - Dziecko w rodzinie.djvu/124

 Każda własność dziecka jest sporna: nie wolno mu oddać bez pytania, nie wolno mu niszczyć, ma tylko prawo używania (tem bardziej ceni niepodzielne posiadanie).
 — Twoja ławka, twój stół?
 — A mój (albo: a może twój?).
 — Ja tu byłem pierwszy.
 „Pierwszy“ zajął miejsce, zaczął tu się bawić, zaczął kopać. Dorośli, dbając o własny spokój, bardzo powierzchownie sądzą spory dzieci.
 — On zaczął ze mną. On pierwszy zaczął. Ja stoję sobie, a on…
 Ciekawa jest forma przecząca:
 — Jak go nie trzasnę. Jak nie zacznę uciekać. Jak nie zaczniemy się śmiać.
 Treść opowiadania — swawola; może „nie“ jest echem zakazów.
 — Obiecałeś, pamiętaj. Dałeś słowo. Złamałeś słowo.
 Kto obietnicy nie dotrzymuje, jest świnią. Dorośli winni o tem pamiętać.
 Bogaty materjał do studjów.

 96. Dziecko, nie do cna poróżnione z biednymi, lubi kuchnię, a lubi nie dlatego, że tam są suszone śliwki i rodzynki, ale że w kuchni dzieje się coś, gdy w pokojach nie dzieje się nic; lubi bo bajka tam ciekawsza, bo obok bajki usłyszy i opowieść z prawdziwego życia, bo samo coś opowie, i słuchają je z zajęciem, bo w kuchni jest człowiekiem, a nie pinczerkiem na atłasowej poduszce.
 — Więc bajka? A no dobrze. Więc co to ja mia-