Strona:PL Janusz Korczak - JKD - Dziecko w rodzinie.djvu/15

znaczeń, antropolog odgadnąć pragnie z kształtu czaszki czy barwy włosów.
 Niekiedy dziecko wrażliwe fantazjuje, że jest podrzutkiem w domu rodziców. Tak bywa: jego rodzic umarł przed wiekiem.
 Dziecko jest pargaminem, szczelnie zapisanym drobnemi hieroglifami, których część tylko zdołasz odczytać, a niektóre potrafisz wytrzeć lub tylko zakreślić, i własną zapełnisz treścią.
 Straszne prawo. — Nie, piękne. Ono w każdem twem dziecku daje pierwsze ogniwo w nieśmiertelnym łańcuchu pokoleń. Poszukuj tej uśpionej w twem cudzem dziecku własnej cząstki. Może dostrzeżesz, może nawet rozwiniesz.
 Dziecko i bezmiar.
 Dziecko i wieczność.
 Dziecko — pyłek w przestrzeni.
 Dziecko — moment w czasie.

 5. — Mówisz:
 — Ono powinno… Chcę, by ono…
 I szukasz wzoru, jakiem być ma, szukasz życia, jakiego dlań pragniesz.
 Nic to, że wokół miernota i przeciętność. Nic, że wokoło szarzyzna.
 Ludzie drepcą, krzątają się, zabiegają, — drobne troski, nikłe dążenia, poziome cele…
 Niespełnione nadzieje, gryzący żal, wieczysta tęsknota…
 Krzywda panuje.
 Oschła obojętność lodem ścina, obłuda dech tłoczy.
 Co ma kły i pazury, napastuje, co ciche wtula się w siebie.