Strona:PL Janusz Korczak - JKD - Dziecko w rodzinie.djvu/59

nowi jego świat wewnętrzny, nie znajduje oddźwięku wśród otoczenia.
 Może go nieraz zburczano lub odepchnięto podejrzliwem pytaniem.
 — Czego ty się tam kręcisz, co ty tam ciągle majstrujesz? Nie ruszaj, bo zepsujesz. Idź w tej chwili do pokoju.
 Więc ukradkiem, w tajemnicy pracował, wreszcie otworzył.
 Czy zwróciliście uwagę, jak często, gdy rozlega się dzwonek, słyszycie prośbę:
 — Ja otworzę!
 Po pierwsze, zatrzask drzwi wejściowych jest trudny, po drugie: poczucie, że tam za drzwiami stoi dorosły, który sam rady sobie dać nie może i czeka, aż on — mały — mu pomoże.
 Takie maleńkie tryumfy święci dziecko, które już śni o dalekich podróżach, które w marzeniu jest Robinzonem na bezludnej wyspie, a w rzeczywistości szczęśliwe, gdy mu pozwolą, wyglądać przez okno.
 — Czy umiesz sam wejść na krzesło?
 Czy umiesz skakać na jednej nodze?
 Czy możesz lewą ręką łapać piłkę?
 I dziecko zapomina, że mnie nie zna, że będę gardło oglądał, że mu zapiszę lekarstwo. Poruszam to, co góruje nad uczuciami zażenowania, strachu, niechęci, więc odpowiada radośnie:
 — Umiem.
 Czy widzieliście, jak niemowlę długo, cierpliwie, z znieruchomiałą twarzą, uchylonemi ustami i skupieniem w oczach, wkłada i zdejmuje pończochę albo pantofel? To ani zabawa, ani naśladownictwo, ani bezmyślne zbijanie bąków, a praca.