Strona:PL Janusz Korczak - JKD - Dziecko w rodzinie.djvu/84

ma na celu, by tylko jedna zaufana osoba usłyszała; więc mówi do ucha, ale głośno:
 — Chcę siusiu, chcę ciastko.
 Jeśli mówi cicho, ono też nie rozumie. Bo poco ukrywać to, o czem się obecni i tak od mamy dowiedzą.
 Obcych o nic nie należy prosić, więc dlaczego doktora wolno głośno prosić?
 — Dlaczego ten piesek ma takie długie uszy? — pyta się dziecko najcichszym szeptem.
 Znów śmiech. Można zapytać się głośno, bo piesek się nie obrazi. A przecie brzydko pytać się: dlaczego ta dziewczynka ma brzydką sukienkę? Przecież sukienka się nie obrazi.
 Jakże wyjaśnić dziecku, ile w tem wszystkiem łajdackiego dojrzałego fałszu?
 Jak mu później wytłomaczyć, dlaczego mówić do ucha jest, wogóle brzydko?

 66. Niedoświadczone.
 Patrzy ciekawie, chciwie słucha i wierzy.
 — Jabłuszko, ciocia, kwiatek, krówka.
 Wierzy.
 — Ładne, smaczne, dobre, wierzy.
 — Brzydkie, nie rusz, nie można, nie wolno, wierzy.
 — Daj buzi, ukłoń się, podziękuj, wierzy.
 — Dziecko się uderzyło; daj, mama pocałuje; już nie boli.
 Uśmiecha się przez łzy; mama pocałowała; już nie boli. Uderzyło się, więc biegnie po lekarstwo, pocałunek.
 Wierzy.
 — Kochasz?
 — Kocham…