gdy Ubu powiada: „Co za kupa ludzi w rozsypce etc.“
5° Zastosowanie specjalnego akcentu lub raczej specjalnego głosu dla głównej osobistości.
6° Kostjumy możliwie odlokalnione i odchronologicznione (przez co lepiej się odda pojęcie rzeczy wiecznej); najlepiej nowoczesne, bo satyra jest nowoczesna; i brudne, bo dramat wyda się wówczas plugawszy i okropniejszy.
Są tu jedynie trzy ważne osobistości, które wiele mówią: Ubu, Ubica i Bardior. Ma pan doskonałego faceta do sylwety Bardiora, tworzącej kontrast z opasłym Ubu...“.
Jak widzimy, wiele z tych tez (odrealnienie jako znak „rzeczy wiecznej“ i in.) ma kurs do dziś i wypływa raz poraz jako najnowsza zdobycz teatru. Głośna przed kilku laty łódzka inscenizacja Wesela Wyspiańskiego z „rumbą“ wiedzie się (nieświadomie oczywiście) bodaj że od — Króla Ubu.
Jarry troszczył się też o inne role, przyczem niektóre rozwiązywał w sensie swoich
Strona:PL Jarry - Ubu-Król.djvu/20
Ta strona została przepisana.