Strona:PL Jarry - Ubu-Król.djvu/35

razie, to najciekawsza rzecz, jaką oddawna widzieliśmy w teatrze.
 — Bardzo lubię Króla Ubu, rzekła Sara, i bardzo rada jestem, że spotykam Jarry’ego. Mówiono mi, że jest zawsze pijany.
 — Miałby prawo być pijany w tej chwili... Widziałem go, jak przy obiedzie wypił dwie szklanki czystego absyntu. Nie wydaje się aby go to inkomodowało...
 W tej chwili rozległ się tuż obok mechaniczny głos Alfreda Jarry:
 — Mały Bercail otruje się, bo nasypałem mu trucizny do filiżanki.
 Jarry bawił się nieśmiałością Bercaila i rozmyślnie starał się go zbić z tropu. Ale Bercail nie bal się Jarry’ego. Wzruszył ramionami i dokończył spokojnie filiżanki.
 — Kto to taki? spytał Bernard. — Jak to! nie znasz autora Króla Ubu?
 — Niemożliwe! To Jarry? Brałem go za służącego.
 — Och! co ty mówisz, rzekł Oliwier nieco zgorszony, bo był ambitny na punkcie swoich