Strona:PL Jaworski - Historje manjaków.djvu/153

 „Łanom, skoszonym przez grady zawistne —
 uschłym tujom i grabom w opuszczonym parku —
 wam, od oglądań straszności spłowiałe rzęsy leśnych widnokręgów —
 i wam, nikłe zajączki, które porwał lotny jastrząb —
 okopconym kurnikom głupiej, ludzkiej nędzy —
 bez chrztu pomazania zmarłym niemowlętom —
 i tobie, pijany wisielcze, co dyndasz wśród jagód wiśni­‑krasawicy —
 i tobie, szpetna dziewko, co cuchniesz na rogu ulicy, gdy zegary zwiastują godziny miłosne —
 psino, piesku sparszywiały wśród bliźnich litości,
 i tobie, a jakże, i tobie —
 i przyjaciołom twoim, na których dobre, czułe ręce toczysz pianę wściekłą —
 wyklętym szaleńcom, co z trupią główką w butonjerce mierzwią radość koncertowej tłuszczy —
 wszelkiej nieprawości, która się mnoży i mrowiem gryzącym obsiada brzuchy, od cnoty wydęte nadmiernie —
 prawd wielkich, głoszonych namiętnym szulerniom —