Strona:PL Jaworski - Historje manjaków.djvu/157

nastroszone wąsiki ustawiły się w płaczliwych kątach ust dość odpornie, a rubinowe oczęta wyszły ze swej oprawy i wszczęły zajęczą gonitwę po zmartwiałych nagle twarzach zgromadzenia.
 Że go witało milczenie nielitosne, wyraził się — donośnie, krótko przez chichot przyjazny.
 Poseł złożył ciężką dłoń na ramieniu człowieczka i, miękcząc fale głosu, stwierdzał przyjaźnie:
 — Wiele jest, iż zdolność do uśmiechu wyjawiasz. Skąd jesteś?
 — Przybysz z miasta.
 Zadudniał pomruk zły i zawistny, zwartym kołem otoczyli Posła, a w przestrzeni trzepotało się kilka par dłoni, wyrażając protest.
 Potężny, sino centkowany nos Pułkownika wojsk poległych krwawo odsapnął i wyraził się walecznie przy pomocy warg, boleśnie odwiniętych:
 — Człowieku! Nie wspominaj miasta. Poza pamięcią naszą spoczęło na zawsze. Sam zburzyłem na czele tysięcy walecznych. I wszyscy polegli, słyszysz? Wszyscy! Ja pułkownik jeden jedyny ocalałem.
 — Panie Pułkowniku — zapewniał dobrotliwie przybysz — naprawdę jest miasto, może inne, ale jest, bo właśnie od strony jego zdążam i niosę, no zgadnijcie, czcigodni, co takiego?
 Dłonie w trąbkę przy ustach ułożył i beknął: Ideę.
 — Nie lubię — wrzasnął Prokurator.
 — Nie lu‑lu‑bię — huczał Szczupak.
 — Nic nie lubię — pysznił się Książę z rękoma