Strona:PL Jaworski - Wesele hrabiego Orgaza.djvu/326

 — A ja, że pan wzdycha...
 — Stąd to pochodzi, że zbyt długo czekam, by módz z panią mówić.
 — Było wcześniej przybyć. Pragnęłam bez świadków oglądnąć raz wreszcie przyszłego małżonka.
 — Na takie wezwanie w całej mej ozdobie zjawiam się przed panią!
 Drzwi nieznośny kwikot, zatrzasku chlaśnięcie, zadudnienie kroków na puchach dywanu.
 Wyniosły, dostojny, w nieskalanym fraku, mądrze zawstydzony, głupio uśmiechnięty Havemeyer­‑Orgaz.
 Na taburetach spiętrzonych z poduszek, okrągłych, wywrotnych przykładnie usiedli. Ćmią papierosy.
 — No, i co będzie?
 — Czekam, co mi pani powiedzieć może.
 — Na żadne wyznanie nie zbiera się jakoś.
 — Szczęśliwy jestem, że z urodą pani mam dzisiaj spotkanie pierwsze, utajone i przez to święte.
 — Oczekuję męża, hrabiego Orgaza. Termin weseliska ustalić mamy.
 — Oficjalny termin Yetmeyer wyznaczy.
 — Pantomimy termin. Więc chciałam wiedzieć, czy do parady przystąpić można z wspólną jakąś treścią, czy też dopiero treść taką z parady wyławiać trzeba?
 — Do czego potrzebne?
 — Do mojego tańca. Do najwyższego mych