Ta strona została uwierzytelniona.
Iżem raz, rzecze, o wieczornej chwili,
Szedł po święconej Kamedułów łące:
Głód wielki, pochop, i ziółka pachnące,
Czyli też, myślę, djabli mnie skusili,
Że garstkę trawy zerwałem;
Źlem to uczynił, bo prawa nie miałem.
— Łotr i złoczyńca!» wszyscy krzyknęli.
Wilk na trzy części kazanie podzieli,
Że winien Osioł pójść na ofiarę.
Cały go naród lżył i przeklinał,
Że na nich ściągnął tak srogą karę.
Jeść cudzą trawę: co za kryminał!
Zatem na Osła padł wyrok śmierci:
Żywcem roztargać na ćwierci.
Kniaźnin.
