Ta strona została uwierzytelniona.
Żłopią i żłopią; lecz, po krótkim czasie,
Nie mogły się wcale ruszyć;
I zamiast rzekę osuszyć,
I jeden i drugi zginął,
A osioł z wodą popłynął.
Tak i człowiek: gdy jaka żądza w nim zapłonie,
Nie zna już granic ni miary:
«Gdybym mógł zwiększyć moich ziem obszary!
Gdybym zabłyszczeć mógł w uczonych gronie!
Gdybym to, gdybym owo!...» Powoli, powoli:
Przestawajcie na małem, oto moja rada;
Żądze wasze, to rzeka. Człowiek się mozoli,
I rzeki nie wypije i życie postrada.
