Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/100

stesa i przyjaciela jego Pyladesa. Układa plan ucieczki dla nich, w końcu według nakazu bogini Atene, Toas, król Taurydy, pozwala wszystkim trojgu wrócić do Grecyi, gdzie zakładają świątynie Artemidy w Hale i w Brauron. „Trojanki” (415) przedstawiają rozpacz szlachetnych Trojanek, Hekuby, Andromachy i Kassandry po upadku Troi. „Helena” (412) obraca się dokoła opowieści, opracowanej przez poetę lirycznego Stezichorusa, opiewającej, jakoby tylko sobowtór Heleny znalazł się w Troi, sama zaś ona udała się do Egiptu i została ocalona z rąk króla egipskiego przez podstęp Menelausa.
 41. „Fenicyanki” (411) opiewają wojnę, którą wytoczyli Argiwczycy przeciwko Tebom dla poparcia pretensyi Polinika do tronu przeciwko bratu jego Eteoklesowi. Chór tworzą dziewczęta fenickie, przywiezione z Tyru dla służby w świątyni Apollina w Delfach, a zatrzymane w Tebach wskutek wybuchu wojny. Prawdopodobnie Eurypides chciał wyróżnić się od Eschylosa, który użył chóru Tebanek w „Siedmiu przeciwko Tebom.” „Elektra” (410) ma ten sam temat, co „Cheforowie” Eschylosa i „Elektra” Sofoklesa. Dobrze uwydatnia sposób pisania Eurypidesa. Jego Elektra jest podupadłą panią, mieszkającą w chałupie zacnego człowieka, z którym połączyła się formalnością ślubną. W „Orestesie” (408) Apollo ratuje Helenę od miecza Orestesa, który dostał obłędu po zabiciu matki.
 42. „Ifigenia w Aulidzie” i „Bachantki” zostały wystawione przez syna poety po jego śmierci. Pierwsza przedstawia ofiarę Ifigenii, którą, ojciec Agamemnon poświęcił, aby uzyskać przyjazne wiatry dla floty greckiej, oraz ocalenie jej przez boginię Artemidę, która przenosi ją do świątyni swo-